Przemek Morawski

Miasto pachnie zupełnie inaczej gdy nie ma w nim ludzi. Gdy powietrze nie jest ciężkie od spalin. Gdy majowy wiatr niesie ze sobą zapach drzew, deszczu i schnących w słońcu murów zamiast duszących ołowiem wyziewów z S-trójki czy Trasy Północnej. Kiedy nie czujesz perfum, ubrań, potu. Oddechów i śliny.

Zagadka śmierci mojego wuja, profesora Leopolda Wrzeszcza, nigdy pewnie nie zostałaby rozwiązana, gdyby nie moje chorobliwe zamiłowanie do rzeczy tajemniczych. A śmierć profesora była tajemnicza.

Strzeliłem do niego dwa razy. Jeszcze zanim upadł, zacząłem żałować zmarnowanych kul. Mogłem zabić go w inny sposób. Odkąd spadły Bomby i stanęły fabryki, wszelkie pociski nadające się do użycia były bezcenne.

- To najdziwniejsze zlecenie, jakie kiedykolwiek dostałem. – Wilhelm Pogorzelski zapalił papierosa i zgasił zapałkę machnięciem ręki. – Jeśli dobrze rozumiem, mam odnaleźć skradzione zwłoki, tak? Ojciec Jan przechylił się w stronę detektywa i wsparł o blat biurka. - To nie są zwykłe zwłoki – powiedział. - To zwłoki świętego.

Pozytywka była stara. Choć studiowałem jej mechanizm niezwykle wnikliwie, do dziś pozostał on dla mnie tajemnicą. Pewnym było jedno: tak skonstruowane urządzenie nie mogło służyć do zabawy. Gorączkowo więc starałem się odkryć, w jakim celu została złożona, nie przyniosło to jednak żadnego skutku.

Później zapamiętałem jeden z tych wieczorów, kiedy Gala jeszcze żyła. Graliśmy wtedy w jengę na dachu mojej kamienicy. Mieszkałem na trzecim piętrze, budynek stał na Cybulskiego, a z góry widać było Wyspę Słodową. Oficjalnie na dach nie można było wchodzić, dlatego kryliśmy się z tym jak para nastolatków, szukająca odrobiny intymności.

– A Ro­szaw­ski na to: więc fran­cu­ską modą waść to ku­rio­zum no­sisz? A ja my­śla­łem, że to na znak tego, że waści ma­cierz pies w gębę chę­do­żył! Salą wstrzą­snął wy­buch grom­kie­go śmie­chu. Ubru­dzo­ne ja­dłem su­mia­ste wąsy ze­bra­nych trzę­sły się na spo­co­nych twa­rzach. Z otwar­tych ust wy­pa­da­ły okru­chy i ka­wał­ki mięsa. Choć jesz­cze przed chwi­lą wy­da­wa­ło się to nie moż­li­we, pa­nu­ją­cy w izbie rej­wach przy­brał na sile. Gruby szlach­cic, który skoń­czył opo­wia­dać swoją hi­sto­rię, chwy­cił ze stołu ba­ra­nie udo. Wgry­za­jąc w nie zęby usi­ło­wał dodać coś jesz­cze do opo­wie­ści. Jego słowa gi­nę­ły w po­to­ku mla­sków i chrząk­nięć.